gülsem mi yoksa ciddi mi olsam (bir fotoğraftan öykü yazma denemesi)

Kahveci o akşamüstü kahvesinin alışılmadık misafirlerine bakıyor. Üç genç kadın gelmişler. Gülmekten katılıyorlar. Neşeleri öyle taşkın ki kahveci içinde yaşadığı o karanlık günlerde bu taşkınlıklarının nedenini sorgulamadan edemiyor. Kıyafetleri abartılı, kırmızı triko ve sarı etek giymiş biri, diğeri uçuk mavi bir elbise, diğeri -her açıdan- mevsime yakışır siyah dik yakalı bir kostüm; ama hepsinin dudakları kıpkırmızı. Bu kadar büyük dudak olabilir mi? Yoksa ruj çok mu yardım etmiş?

Kahveci söylediklerini anlamaya çalışıyor ama Fransızca konuşmuyorlar. Zaten barıştan bu yana, amerikan askerlerinin yüzünden de bir yandan, herkes ingilizce konuşur oldu. İşte kendisinin arkasındaki reklam bile ingilizce ve hiç de sevmediği kolanın reklamı.

Genç kadınlar gülmeye devam ediyor. Tombik teyzeler ve iş çıkışı uğrayanlar da onları seyrediyor.

Buna bir dur demek lazım, ama gülmeye de öyle ihtiyacı var ki herkesin!

Bak bardaklarından birini devirdiler! Neyse ki boşalmıştı.. Tombik teyze müşterilerinden biri şapkasını düzeltiyor ve cık cıklıyor bir yandan, şimdiye kadar burada böyle bir şey görmemişti.

Kahveci kararsız, gidip birinin koluna girmek, bal rengi saçlarını okşamak ve ağız dolusu kahkaha atmak istiyor.. Ehh bu kızlar da kola reklamında dediği gibi bir "tazelenme" oldu. Akşam eve gittiğinde hüzünlü karısına anlatamaz, karısı kıskanır yoksa. En iyisi tadını çıkarmak ve seyretmek kıyıdan kıyıdan..

Henri Cartier Bresson'un Galata'daki merdiven fotoğrafı ya da ışıkla ve yansımalarla oynadığı diğer fotoğrafları daha çok tanınırsa da, bu fotoğrafı benim en sevdiklerimden birisidir.

Fotoğrafı ne zaman kopyalamıştım ve nereden, hatırlamıyorum, o yüzden adresini veremeyeceğim; Bresson fotoğraflarıyla ilgili bir sayfa verebilirim ama..